امام حسن مجتبی علیه السلام فرموده‌اند:

«فَضْلُ‏ کافِلِ‏ یَتیمِ‏ آلِ مُحَمَّدٍ الْمُنْقَطِعِ عَنْ مَوالیهِ النّاشِبِ فی تِیهِ‏ الْجَهْلِ یُخْرِجُهُ مِنْ جَهْلِهِ وَ یوضِحُ لَهُ ما اشْتَبَهَ عَلَیْهِ، عَلى [فَضْلِ‏] کافِلِ‏ یَتیمٍ‏ یُطْعِمُهُ وَ یَسْقیهِ، کَفَضْلِ الشَّمْسِ عَلى السُّها.»

^{التفسیر المنسوب إلى الإمام الحسن العسکری علیه السلام: ۳۴۱، ح ۲۱۷٫}

برتری کسی که یتیم آل محمّد صلی الله علیه وآله را -‌که از موالیان و امامان خویش علیهم السلام دورافتاده و به گم‌راهی نادانی گرفتار شده است‌- سرپرستی کند و او را از جهل و نادانی بیرون آورد و آن‌چه را بر ایش مشتبه گشته است، واضح و روشن نماید، بر سرپرستی کننده‌ی یتیم که او را غذا و آب می‌دهد، مانند فضیلت خورشید بر ستاره‌ی [کوچک] «سها» است.

امام صادق علیه السلام در جواب فردی که از آیه شریفه «مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ‏ فَکَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمِیعاً وَ مَنْ أَحْیاها فَکَأَنَّما أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعا» سوال کرده بود چنین بیان نموده‌اند:

مَنْ أَخْرَجَها مِنْ ضَلالٍ إلى هُدًى، فَکَأَنَّما أَحْیاها وَ مَنْ أَخْرَجَها مِنْ هُدًى إلى ضَلالٍ، فَقَدْ قَتَلَها.

^{الکافی ۲: ۲۱۰، ح ۱}

هر کس دیگری را ازگم‌راهی خارج نماید و هدایت کند، پس گویا او را زنده کرده
و هر کس دیگری را گم‌راه نماید، پس به‌درستی که او را کشته است.