سرپرستی از یتیم آل محمد علیهم السلام

امام حسن مجتبی علیه السلام فرموده‌اند:

«فَضْلُ‏ کافِلِ‏ یَتیمِ‏ آلِ مُحَمَّدٍ الْمُنْقَطِعِ عَنْ مَوالیهِ النّاشِبِ فی تِیهِ‏ الْجَهْلِ یُخْرِجُهُ مِنْ جَهْلِهِ وَ یوضِحُ لَهُ ما اشْتَبَهَ عَلَیْهِ، عَلى [فَضْلِ‏] کافِلِ‏ یَتیمٍ‏ یُطْعِمُهُ وَ یَسْقیهِ، کَفَضْلِ الشَّمْسِ عَلى السُّها.»

^{التفسیر المنسوب إلى الإمام الحسن العسکری علیه السلام: ۳۴۱، ح ۲۱۷٫}

برتری کسی که یتیم آل محمّد صلی الله علیه وآله را -‌که از موالیان و امامان خویش علیهم السلام دورافتاده و به گم‌راهی نادانی گرفتار شده است‌- سرپرستی کند و او را از جهل و نادانی بیرون آورد و آن‌چه را بر ایش مشتبه گشته است، واضح و روشن نماید، بر سرپرستی کننده‌ی یتیم که او را غذا و آب می‌دهد، مانند فضیلت خورشید بر ستاره‌ی [کوچک] «سها» است.