از امام باقر علیه السلام روایت شده است که فرمودند:

«مَنْ‏ عَلَّمَ‏ بابَ‏ هُدىً، فَلَهُ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ عَمِلَ بِهِ وَ لایُنْقَصُ أُولَئِکَ مِنْ أُجورِهِمْ شَیْئاً و مَنْ عَلَّمَ بابَ ضَلالٍ، کانَ عَلَیْهِ مِثْلُ أَوْزارِ مَنْ عَمِلَ بِهِ وَ لایُنْقَصُ أُولَئِکَ مِنْ أَوْزارِهِمْ شَیْئاً.»

_{الکافی ۱: ۳۵، ح ۴٫}

هر که به روی دیگران درى از هدایت گشاید، مثل پاداش عمل ایشان را دارد بدون این‌که از پاداش آن‌ها چیزى کم شود و کسى که به روی مردم درى از گم‌راهى گشاید، مثل گناه ایشان بر اوست بدون این‌که از گناه آن‌ها چیزى کم شود.

«وَ أَشَدُّ مِنْ یُتْمِ هَذا الْیَتیمِ، یَتیمٌ [یَنْقَطِعُ‏] عَنْ إمامِهِ لایَقْدِرُ عَلَى الْوُصولِ إلَیْهِ وَ لایَدْری کَیْفَ حُکْمُهُ فی ما یُبْتَلَى بِهِ مِنْ شَرائِعِ دینِهِ. أَلا فَمَنْ کانَ مِنْ شیعَتِنا عالِماً بِعُلومِنا و هَذا الْجاهِلُ بِشَریعَتِنا الْمُنْقَطِعُ عَنْ مُشاهَدَتِنا یَتیمٌ‏ فی حِجْرِهِ، أَلا فَمَنْ هَداهُ وَ أَرْشَدَهُ وَ عَلَّمَهُ شَریعَتَنا، کانَ مَعَنا فی الرَّفیقِ الْأَعْلى.»

^{التفسیر المنسوب إلى الإمام الحسن العسکری علیه السلام ‏: ۳۳۹، ح ۲۱۴٫}

و شدیدتر و سخت‌تر از یتیمی این یتیم (یتیم پدر از دست داده)، یتیمی است که از امامش دورافتاده و منقطع باشد و دست‌رسی به امام برایش امکان نداشته باشد و حکم دین را در مسائل مورد ابتلایش نداند. آگاه باشید هر کس از شیعیان ما که عالم و آگاه به علوم ما باشد و این جاهل به شریعت و مذهب ما که از مشاهده‌ی ما محروم مانده، یتیم در دامان او باشد،پس هر آن کس که او را هدایت نماید و به راه راست رهنمون گردد و شریعت و مذهب ما را به او بیاموزد، آگاه باشید که او در رفیق اعلی (جایگاه انبیا  علیهم السلام در بهشت) با ما خواهد بود.