احتمال ابتلای فرزند به گناه

مواردی که پدر یا مادر احتمال عقلایی می‌دهد که طفل یا فرزند بالغ به این گناهان^[۱] مبتلا شده، آیا مجاز به تجسّس می‌باشد؟ در فرض جواز آیا این پی‌گیری برای رسیدن به اطمینان واجب و لازم است؟ اگر این پی‌گیری مستلزم «غیبت»، تحت فشار گذاشتن و اذیّت طفل، تصرّف در اموال او یا حتّی ضرب و شتم از سوی آنان باشد، جایز است یا خیر؟ اگر همین احتمال را مربّی نسبت به طفل یا فرد بالغی که تحت تربیت اوست بدهد، آیا موارد فوق‌الذّکر جایز هستند؟

مجاز به تجسّس نیستند؛ لکن اگر اطمینان دارند یا از قرائن احتمال عقلایی می‌دهند، لازم است در مواقع مقتضی و مناسب به‌ نحو کلّی (نه به‌ عنوان این‌که تو مرتکب این‌گونه اعمال هستی) تذکّر دهند و ارشاد کنند؛ به‌ نحوی که در آن‌ها ایجاد خوف و ترس از گرفتاری در دنیا و آخرت کنند؛ امّا امور دیگر (اگر این پی‌گیری مستلزم…) جایز نیست؛ و الله العالم.^[۲]

[۱] نمیمه؛ بهتان؛ تهمت؛ دروغ؛ قول بغیر علم؛ تولید غنا (آوازه‌خوانی یا روشن‌کردن وسیله‌ای که از آن غنا خارج می‌شود)؛ استماع غنا؛ اشتغال به آلات لهو؛ قمار کردن و بازی با آلات قمار؛ شرط‌بندی‌های حرام؛ خواندن کتب و… که موجب انحراف اخلاقی می‌شود مثل رمان‌های عشقی، نگاه به نامحرم (با تلذّذ و ریبه و بدون آن)؛ دیدن فیلم‌های مهیّج شهوت؛ دزدی؛ «غصب»؛ تجسّس؛ اکل مال حرام؛ قسم دروغ؛ اهانت به مؤمن؛ ایذاء مؤمن؛ ترساندن مؤمن؛ اذاعه‌ی سرّ مؤمن؛ قهرکردن بیش از سه روز با مؤمن؛ اسراف؛ تبذیر؛ فحش؛ سبّ مؤمن؛ عقوق والدین؛ مسخره‌کردن؛ غدر و خیانت؛ ریا در عبادات؛ خواندن کتب و… که عقاید نادرست را ترویج می‌کند.

[۲] آیت الله صافی گلپایگانی، استفتای از دفتر، شماره‌ی نامه ۱۵۲۱، س ۹٫